Martinique verder Verkennen

We hebben een auto gehuurd om een dagje het eiland Martinique te bekijken.

Eerst gaan we wat zuidelijk om aan de oostzijde van het eiland een mooie wandeling te maken in het natuur gebied van “grand Macabou” .

We kiezen voor een route van ongeveer een uur. Het gaat slingerend door de mooie fauna van het gebied. Veel diversiteit aan planten en bloemen. 

Er staan diverse grassen, vetplanten en cacteën. We tellen ook in korte tijd een 6 tal verschillende kleuren vlinders. Aan het einde van het pad dat we zijn ingeslagen krijgen we een mooi uitzicht over de ruige oostkust. Hier zijn Kitesurfers met de golven aan het jongleren. Er staat een straffe wind dus het zullen vast geen beginners zijn. Via een kronkelpad naar een kapelletje om dan weer terug naar de auto te wandelen.

Langs de weg zien we een paar kippen met aan de linkerzijde van het pad een “ralreiger”die we ook al gespot hadden in de marina. Een bijzonder gekleurde vogel waar John gelijk een Ral in herkende en bij nazoeken op internet bleek het een Ralreiger te zijn.

We zijn bij het mooie wandelgebied gekomen via een redelijk toeristische route. Als we onze weg vervolgen naar het noorden is het eerste stuk nog toeristischer met aardige hellingen. Onze huurauto moet zelfs in de 1 gezet worden om bovenaan te komen. We besluiten om via de wat grotere weg verder te gaan om nog wat van Mount Pelee te kunnen zien vandaag. We rijden via Le Vaucin en Lamertin naar La Morne Rouge.

Dit is een prachtige weg door regenwoud. De bomen groeien tegen de steile berghellingen omhoog. Overal om ons heen is het groen in alle tinten die je maar kan bedenken. Af en toe regent het onderweg. Als we de steile weg omhoog naar het startpunt van de wandelroute van Mount Pelee rijden zien we dat de berg volledig in de wolken gehuld is. We parkeren en wachten tot de regen is gestopt. We lopen een stukje omhoog, helaas is het al te laat om helemaal naar boven te gaan maar gezien de staat van het pad zijn we daar ook niet zo rauwig om. Het is een grote modderpoel en sommige traptreden staan volledig blank. Je moet er goed uitkijken om niet languit in de blubber onderuit te gaan. Na zo’n half uur houden we het echt voor gezien. Het pad omhoog staat volledig blank en je komt hier niet met droge voeten verder.

Het is een klim van 2 uur heen en 2 uur terug dus daar moet je echt smorgens aan beginnen om voor het donker weer beneden te zijn.

Mount Pelée( Kale berg) is een niet actieve vulkaan die in 1902 tot een grote uitbarsting is gekomen waarbij het volledige dorp Saint  Pierre ( de grootste stad op dat moment van het eiland) is vernietigd. Hierbij zijn 30000 mensen omgekomen. De meesten werden gedood door de vuurstromen. (bron Wikipedia)

We vervolgen onze weg via de oostkant van het eiland weer naar het zuiden en komen langs de plaats “Marigot” . Als we hier over de historische pier wandelen ziet John een paar Pelikanen op de dam voor de haven zitten. We maken foto’s van ze en filmen hoe ze in het water duiken naar vis. Op internet zoek ik op wat voor soort pelikanen het zijn. Dit blijken Bruine pelikanen te zijn.

De Bruine Pelikaan is overwegend zilvergrijs met bruin, met een witte of wit-met-gele kopkap en een kastanjebruine hals. De groenachtige, kale gelaatshuid en de keelzak worden tijdens het broedseizoen feller van kleur. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk. De lichaamslengte bedraagt 100 tot 150 cm^[2] en het gewicht meer dan 3,5 kg.

Deze gedeeltelijke trekvogel gebruikt zijn keelzak als visnet. Pelikanen lijken zwaargebouwde vogels maar door hun lichte skelet valt dat eigenlijk erg mee. Waar andere pelikaansoorten hun prooien in groepsverband zwemmend met hun snavel opjagen en vangen, zijn de bruine pelikanen stootduikers. Van meters hoog nemen ze hun prooi in het water waar en duiken naar beneden. De langs de Peruaanse kust levende bruine pelikaan eet vooral sardines, die daar in groten getale voorkomen. Deze pelikaan is de belangrijkste guanoproducent. (bron Wikipedia)

Als het al donker is rijden we de parkeerplaats van de Marina op. We vinden Martinique een mooi eiland met veel groen en diverse dieren en planten.

Ankeren in baaien tussen Le Marin en Fort de France

We zijn nu wel lang genoeg geweest in de baai bij Le Marin. We gaan eens noordelijker kijken welke baaien daar nog meer zitten.

We zeilen alleen op de fok, er staat weer voldoende wind, richting Diamand rock.

Dit is een vulcanische plug waar door een kapitein van een stoomschip bij de uitbarsting van mount pelée in 1902 vuur waar genomen is in de holte van de berg.

De Engelse en de Fransen hebben om deze berg gevochten tijdens de napolitaanse oorlog.

Nu is het een ruig stuk natuur zo midden in de zee waar bomen volop op groeien en diverse vogels nestelen.

We besluiten om in de baai “Anse grande d arlet te ankeren. Het is er best vol maar we vinden een plekje aan de noordzijde van de baai. De volgende dag waait het flink en van de bergrug komen flinke vlagen. We besluiten op de boot te blijven en ons te vermaken met zwemmen, snorkelen en kijken naar de schildpadden die letterlijk naast de boot af en toe naar boven komen om naar adem te happen. Twee keer komt hun kop boven en dan duiken ze weer volledig onder. Savonds weet john ook nog met een zaklamp vissen naar de oppervlakte te lokken. Een flinke vogel (John denkt aan een vleermuis) denkt hier gebruik van te kunnen maken en scheert vlak langs.

Snachts slapen we wat slecht omdat het af en toe flink waait, de ankerketting flink lawaai maakt over de stenen op de bodem en het ankeralarm tot 2 keer toe af gaat. Naast ons is ook een catamaran komen te liggen die wel erg veel ketting uit heeft en tussen een andere boot en ons flink heen en weer slingert. Gelukkig voor ons staat de wind van ons af en drijft hij dichter naar de andere boot toe maar rustig slapen doen we helaas zo niet.

Na 2 nachten in deze baai besluiten we toch te verkassen naar een andere baai. We gaan de baai in richting Forte de France en komen uiteindelijk in de baai “Anse Mitan” uit. Een volle 7 staat er vandaag en we varen op de motor vol tegen de wind in naar de ankerplek. Daar achter het land laten we enigzins in de beschutting ons anker vallen. Smiddags neemt de wind wat af.

De volgende dag bekijken we wat er op de wal te beleven is. Wederom tussen de stevige regenbuien door. We vinden een creperie die ook heerlijke Dame Blanche heeft.