dinsdag 24 oktober 2017

Rondrit Marokko (deel 2)

Deze week is echt heel indrukwekkend en eigenlijk wat we nu schrijven is maar een deel van de beleving die we mee maken in dit mooie land. We zijn aangekomen in een mooi stukje van het Atlasgebergte. Uiteraard zien we maar een heel klein stukje van dit grote stuk gebergte.

Het Atlas gebergte strekt zich uit van zuid naar oost Marokko om door te lopen in Algerije en Tunesie.
Het hoogste punt is de Toubkal(4165 m) in Marokko. Op de delen die boven de 4000 meter reiken ligt eeuwige sneeuw. (bron Wikipedia)

(We zijn gisteren op weg naar de Gorges du Dades door Ifrane gekomen waar een heuze skipiste is met een skilift.)

We gaan vandaag op pad met 2 neven die ons de “vingers van de apen”  bijzondere vormen in de bergen uitgesleten door het water, laten zien en we een berber gezin bezoeken die nog als nomaden leven. In een aantal grotten en onder overhangende stenen met hun beestenboel.





Sinds 2011 worden de berbers, Amazigh, ( vrije mensen) officieel in de grondwet van Marokko erkend. Echter willen een aantal als nomaden  blijven leven wordt ons verteld om echt vrij te kunnen zijn.

We zijn onder de indruk van de kloof en het nomade gezin dat op deze wijze leeft anno 2017. De wandeling gaat ook nog langs de oude Kasbahs van de man “Arbi” waar het dorp naar is vernoemd, Ait Arbi.
Alle gebouwen zijn van het rode steen opgebouwd waar de omgeving uit bestaat en afgesmeerd met een soort van Leem.
Het ziet er erg indrukwekkend uit, zeker ook als de middagzon begint te zakken en een soort feeriek geheel ervan maakt.

In het hotel eten we de diverse Marokaanse gerechten, Tajin van Kip en Rund, Soep en salade samen met Couscous. Er is ook aandacht voor een apart nagerecht.
De familie is super gastvrij en maakt er elke avond een feestje van met de jembee en zang.


We vervolgen onze weg richting Marakesch via prachtige natuur om eerst een overnachting in Ait ben Haddou te hebben met uitzicht op het Atlas gebergte.
De nachten zijn super stil af en toe hoor je in de verte een Ezel blaten of een haan kukelen. De temperatuur is in de bergen prima tussen de 20 en 25 graden overdag.




Onze rit naar het dal over de Atlas is wat minder mooi dan de wegen tot nu toe omdat ze hier volop aan het werk zijn. Dit gaat iets anders dan in Nederland. Gewoon rigoreus de bulldozer erdoor en je mag dan om de beurt langs de afbrokkelende wand rijden die ze ter plekke nog aan het loswrikken zijn. Dit geeft tijdens het wachten wel een bijzondere ervaring als je de rotsblokken boven je losgemaakt ziet worden. Ze denken hier anders over veiligheid dan bij ons.

De laatste overnachting doen we in de “Chill out Villa”, tussen het boerenland net onder Marakesch. Dit is een bijzondere villa met zwembad en een groen grasveld tussen het dorre landschap. We verbazen ons weer over de locatie en wat we aantreffen achter de muren als we door de poort zijn binnen gelaten.





Na een volle week komen we weer terug op de boot in de haven van Sale. We vonden het een bijzondere ervaring afgelopen week maar zijn toch ook weer blij op ons eigen "huisje" te kunnen stappen. We ruimen alles op, leveren de auto na ook boodschappen te hebben gehaald weer in en kijken terug op een week van veel indrukken.
We hebben 1900 kilometer gereden door vlak landschap en door berglandschap met soms flinke haarspeldbochten en stijgingen en dalingen. De wandelingen die we gemaakt hebben zijn gemiddeld zo’n 15 km geweest ( info Stijn) en het hoogste punt wat we hebben gereden was ongeveer 2000 meter boven zeespiegel.


We zullen nog even in Marokko verblijven en als de tijd rijp is weer de zeilen gaan hijssen.

zondag 22 oktober 2017

Rondtrip Marokko ( deel 1)

We hebben een auto gehuurd om Marokko verder te gaan verkennen. Als we dit met Yvet en Stijn van SY Amuse bespreken en hen voorstellen om dit met z'n vieren te gaan doen vinden zij dit eigenlijk wel een heel goed plan. We kijken of onze ideeen hetzelfde zijn en besluiten om de volgende ochtend samen onderweg te gaan. Dit betekent de boot een weekje in de haven achterlaten en weer even vaste grond onder de voeten voor een week.

We gaan eerst wat naar het noorden naar de blauwe stad Chefchouan. Dit plaatsje bestaat uit huisjes die dicht op elkaar gebouwd zijn en in een fel blauwe kleur zijn geschilderd. Deze blauwe kleur werkt tegen ongedierte vooral tegen muggen. Ook wordt gezegd dat deze kleur is geintroduceerd  door de joodse bevolking rond 1930 toen zij vluchten voor Hitler. (bron Wikipedia)

Het is een prachtig stadje met vele paadjes, trappetjes en doorgangetjes. En overal waar je kijkt is het blauw.




Er zijn vele winkeltjes gevestigd met kleden, sjaals, tassen en potten. Op het centrale plein waar de meeste weverijen achter zitten zijn diverse terrasjes. We bezoeken tevens het ethnografisch museum. Via Tripadviser proberen we een hotel of er nog plek is maar deze heeft nog maar 1 kamer. terug naar het plein zien we een Pension. We lopen naar binnen en vallen voor het tegelwerk en de  pitoreske inrichting.




Auto dichterbij geparkeerd ( met de daarbij behorende perikelen van zogenaamde behulpzame jongetjes) en bagage in de kamer geinstalleerd. We gaan op het plein onze eerste Tahjin proberen. John met kip/ lemon en ik met gehakt. Daarbij een heerlijk vers gemaakte Lemon Juice. Op het dak van het pension met uitzicht over de stad drinken we nog een gekocht drankje.

De volgende ochtend gaan we op het terras een Marokaans ontbijt nuttigen. Met crepe, brood, juice, thee of koffie, verse kaas, jam en honing. We halen de tassen en gaan weer met de auto naar onze volgende bestemming Fes of Fez ( beide schrijfwijze worden gehanteerd)

Het landschap is zeer divers, dan weer volledig groen en dan weer gort droog. De heuvels en bergen verkleuren van geel tot rood tot wit en weer groen. We passeren een stuwmeer. Als het lunchtijd is stoppen we langs de weg bij een station. Hier is een tankstation, supermarktje, toiletten en een soort van cafetaria gevestigd. We bestellen gegrild rundergehakt, Kefta. Het vlees wordt van het deel koe afgesneden wat aan de muur hangt en vers gemalen daarna op de grill doorgebakken, geserveerd met brood.  Even wennen zo maar het smaakt prima en tja verser lijkt het niet te worden.
In Fes parkeren we op de parkeerplaats bij de Medina. We zien daar  hotel Jardin Public. Ze hebben ook nog 2 kamers vrij. We gaan nog een stukje van Fes verkennen. We lopen een eind van de Medina af om naar de Kasbah te gaan. Via diverse straatjes komen we in de drukke souk uit en uiteindelijk in de voorheen vooral Joodse wijk. Als we wat aan het zoeken zijn is een man erg vriendelijk om ons de weg te wijzen en weet veel te vertellen over de oorspronkelijk joodse wijk. Het teken van de hand van Fatima en het hoefijzer. De synagoge en waar de Rabbijn woonde. Toen de staat Israel is opgericht zijn vele joden uit Fes daarheen vertrokken en hebben waardevolle zaken meegenomen.
Uiteraard wil de man ons weer naar de uitgang brengen tegen een vergoeding. Hij wil iets meer hebben dan wij willen geven maar brengt ons toch terug naar de plek waar hij ons heeft opgepikt. Tja proberen kan je het altijd bij de toeristen. Hij wist ons wel veel te vertellen en te laten zien.
Savonds eten we in de Medina waar we door vele restauranthouders naar binnen worden gelokt, soms zelfs in wat gebrekkig nederlands. Bij het restaurant waar we besluiten te gaan zitten weet Yvet een biertje en wijn te bestellen. Dat kan hier wel maar mag officieel niet, men zegt ook dat vergunningen erg duur zijn. Best lekker na een warme dag.




We gaan de Medina van Fes eens goed bekijken vandaag, in de lonely planet staat dat je hier makkelijk kan verdwalen omdat er wel 6000 straatjes zijn. We zien dat er borden hangen in diverse kleuren die routes door de Medina aangeven. We besluiten dat we de rode route gaan volgen.


o


Waar we ook achter zijn hoe het werkt in de toeristische delen dat als je niet laat zien dat je zoekt door bijvoorbeeld met z'n allen op een telefoon te gaan kijken je ook minder last hebt van zogenaamde gidsen of jongetjes die je wel willen helpen. Dit loopt een stuk relaxter. Je moet dus gewoon heel zeker overkomen dat je weet waar je heen gaat.
Of je loopt een beetje achter een groep mee met een gids dat scheelt ook best veel getrek want als een gids je bijvoorbeeld mee neemt naar een weverij of een looierij en je zou iets kopen dan moet de verkopende partij een percentage aan de gids afdragen.

De Medina staat bol van de geuren en kleuren, allerlei waar wordt er verkocht. We lopen eerst langs de levende kippen die als je wilt en er 1 koopt ter plekke voor je geslacht. Groente en Fruit, Kruiden, Brood en ander etenswaar. De gebouwen zijn langs zeer smalle straatjes gebouwd en gaan flink de lucht in waardoor de warmte wel goed wordt tegengehouden. We bezoeken een leerlooierij waar je een natuurlijk gasmasker in de vorm van mintblaadjes krijgt uitgereikt die je onder je neus kan houden tegen de stank. Er zijn diverse bassins waarin het leer wordt behandeld. De stank valt ons vandaag mee. De mannen staan met blote benen in sommige bassins. Dat lijkt ons niet zo gezond. Uiteraard nog even via de verkoop van de diverse lederwaren, tassen, schoenen en jassen. Nee wij reizen licht dus nee we kopen vandaag niets. Wel even afrekenen bij de man die ons de looierij heeft getoond. Ok dan maar weer. Hij brengt ons ook nog bij het theemuseum waar we wat kunnen drinken.
We bezoeken het houtmuseum en ook nog een weverij wel bij de laatste dat we wel willen kijken maar echt niets kopen. De kleden zijn echt wel mooi en ook eigenlijk niet heel duur maar ja waar laten we dat kleed de komende 9 maanden??? nee toch maar niet.
Na nog wat kriskras onze kleur rood te hebben gevolgd en ook nog een tijdje de bruine route besluiten we richting hotel terug te lopen. Het gaat nog een heleboel straatjes verder met allerlei koopwaar in de meest diverse kleuren. Heel intens allemaal.

We pakken onze spullen weer op en gaan weer verder Marokko in, het Atlasgebergte in. Het is een flinke rit door de bergen en hoogvlaktes. Ook hier weer na elke bocht of over elke kam komend een ander landschap. We worden er wel een beetje sprakeloos van. Wat een diversiteit en wat een wijdsheid. We gaan naar de Gorges des Dades dit is een Rit van ruim 7 uur. Onderweg kijkt Yvet in welk hotel we mogelijk zouden kunnen overnachten. Verbazend dat je hier bijna overal Internet hebt, niet altijd even snel maar toch er is internet zelfs al is er geen huisje in velden of wegen te bekennen. Er staan dan ook overal grote antennes op palen.
Bij de amazigh familie , een berber familie, wordt een hotel geboekt. Op de recenties en de foto's ziet het er prima uit. Het laatste stuk vanaf Tinghir een bergweggetje naar boven maar we zijn net voor het donker bij het Hotel. Prima. S'avonds na het eten worden we door de broers en neven getrakteerd op muziek met de jembee. Erg gezellig allemaal.












woensdag 11 oktober 2017

Geuren en kleuren komen je tegemoet

Gisteren hebben we gezien dat er bootjes naar de overzijde van de rivier met pasagiers voeren. We besluiten om te proberen om ook op deze wijze naar Rabat over te steken. We lopen naar de visserssteiger, hier leeft een gezinnetje in een hutje van palen en doek tegenover het nieuwe Marokko bestaande uit hypermoderne flats langs de rivier. Wat een contrasten zie je hier.



Er komt een man aangeroeid om ons op te pikken. Voor 5 dirham( 45 cent) worden we naar de overzijde gebracht. We bezoeken eerst de Kasbah waarin een prachtige tuin is aangelegd. De huisjes zijn aan de onderzijde blauw geschilderd tegen de vliegen en muggen. Hier is een weerwar van smalle straatjes met pachtige deuren en af en toe probeert de bevolking wat souveniers, drinken en etenswaar aan de man te brengen.
We kijken uit over de aanloop van de rivier waar we gisteren binnen zijn gekomen met de vuurtoren op het einde.



We bezoeken de Medina van Rabat, deze is een stuk groter dan in Sales. De kleine straatjes slingeren wederom van links naar rechts en dan komen we op een soort van hoofdstraat waar tassen, kleden en mooie stoffen worden verkocht. We kopen een souveniertje en een vlaggetje van Marokko om in het wand als gastenvlag te kunnen hijssen. Omdat Marokko eigenlijk niet in ons reisplan zat hadden we deze niet aangeschaft.

We houden goed in de gaten welke richting we op lopen. Als we weer buiten de muren van de Medina staan zijn we weer terug in de 21e eeuw. Auto’s vliegen aan ons voorbij en met gevaar voor eigen leven steken we de drukke straat over via het zebrapad maar die heeft hier blijkbaar geen betekenis voor de vele auto’s, brommers en overig verkeer.
Op het terras van cafe nefretitie strijken we neer voor een lekkere kop koffie en laten het geluid om ons heen over ons heen komen. Het lijkt wel een mierennest. Het is een komen en gaan van taxi’s, mensen en geluiden. We vervolgen onze weg en bezoeken nog de toren van Hassan en het mausoleum. Ook weer een indrukwekkende plek. Het mausoleum mohammed de V wordt door wachten ter paard bewaakt en ook binnen staan er voor elke ingang wachten. Binnen ziet er prachtig uit met overal tegeltjes en een koepel die van  prachtig glas is voorzien.



Nu we platvoeten hebben nemen we de tram voor 6 dirham pp terug over de brug naar sales.
We zijn vol van alle indrukken die we vandaag hebben opgedaan. Tot nu toe hebben we geen spijt van ons bezoek aan Marokko.





Een prachtige oversteek naar een bijzondere omgeving

Wat reeds eerder eens werd genoemd door andere vertrekkers is dat het moment van vertrekken lastig is. Nu liggen we in Portugal voor anker en lonkt de overzijde. Madeira of Marokko als tussenstop om naar de Canarische eilanden te gaan. Dilemma is gaan we wel of niet en waar gaan we dan heen? Madeira hadden we eerder deze week al uitgesloten. Dan toch maar via Marokko? Tja dan is het advies van eerdere vertrekkers: als het weer goed is: gewoon gaan. Dus op zondagochtend bij het onbijt zien we de gribfiles en hierop staat een goed weergat om naar Marokko te zeilen, en wel naar Rabat.
Om Rabat bij licht aan te lopen en wat speling te hebben zouden we rond het middag uur weg moeten gaan. Gisteren is er diesel getankt en zijn de watertanks gevuld. Proviand is er voor een paar dagen aan boord dus waarom niet? We besluiten enigzins impulsief: we gaan vandaag!!
Gisteren is er al teveel macaroni gemaakt daar staat nog een portie van in de koelkast en we bakken nog een stapel pannekoeken, altijd lekker. Zetten alles zeevast, halen het anker op en  zwaaien “de blues” nog even gedag.

Het eerste deel zeilen we met de motor bij, er staat nog wat deining van de wind afgelopen dagen bij Gribaltar en net te weinig wind om lekker te zeilen. We proberen zo’n 5 knopen voortgang te houden. We komen in het donker de zeeschepen tegen die van en naar Gribaltar onderweg zijn.

Het is een mooie nacht die donker begint met een volle sterrenhemel. We zien de grote beer gekanteld aan de hemel staan. Ook de melkweg is duidelijk te zien. Als de maan opkomt en op een lachend gezicht lijkt is het genieten compleet. De Sterrenhemel is ineens wel minder rijk door het licht van de maan. Ook kunnen we weer wat van de zee zien door de maneschijn.

Als ik wacht heb schiet er ineens iets langs me heen. Ik kijk achter me wat er ligt, het blijkt een vliegende vis te zijn (een Volvo Ocean momentje voor de kenners). Uhh, tja..... heb hem toch maar overboord gezet. Ze schijnen niet lekker te zijn.

Bij daglicht zien we een andere kleur zee, bij Portugal nog turquaze nu is deze diepblauw gekleurd. We rekenen uit hoe lang we er nog over doen om bij Rabat aan te komen. Doordat we flink wat wind hebben gehad zijn we eigenlijk te snel gegaan en lijkt het er op dat we midden in de nacht bij Rabat aan zullen komen. Dat is niet zo handig bij een onbekende haven en de aanloop schijnt er ook erg smal te zijn.
We zetten weer een rif in het grootzeil en rollen het voorzeil weg, niet omdat er teveel wind staat maar om iets minder voortgang te hebben.

John probeert een vis te vangen. Als ik de wacht heb en hij naar binnen is hoor ik ineens de molen ratelen. John, je hebt beet roep ik. Ach nee zegt hij nog maar komt toch even kijken en ja hoor er zit een beste vis aan. We gaan even bijliggen om de vis aan boord te krijgen. Uhh, tja wat is het? Een tonijn of een dorade of een...... We weten het niet maar we houden hem toch maar. Gelijk even schoonmaken en in de koelkast. Als we morgen aan de steiger liggen zoeken we het wel verder uit.
We voelen ons nu wel echte zeezeilers die hun maaltje met de hengel binnen halen.

De tweede nacht verloopt wat onrustig omdat we nog iets meer moeten afremmen willen we niet bij donker aan de kust komen. Voor de marokaanse kust zijn we ook gewaarschuwd voor de vele visnetten die niet altijd goed zichtbaar zijn. Dan zien we rare blauwe lichten die heel snel over het water gaan, er liggen een paar vissers met AIS maar ook een heel aantal boten wel met verlichting maar zonder AIS. Dan een lijn met rode knipperende lichten. Heel verwarrend allemaal. We varen er gelukkig probleemloos langs. Dan nog een blauw knipperend lampje. Met de verrekijker bekijken wat het is. Het lijkt ook weer een boei.

We ruiken een vreemde lucht, droog, net of er iets brand, is dit het land wat je ruikt als je een tijdje op zee hebt doorgebracht. We kunnen het niet echt thuis brengen. Het laatste stuk doen we zeer langzaam op de motor omdat de wind volledig weg is maar ook omdat het nog steeds donker is.
Een uur voordat de zon echt opkomt is het licht genoeg om de haven van Rabat aan te lopen. We roepen de marina via kanaal 10 op. Geen reactie. Bij de ingang nogmaals en dan ook maar op 16 oproepen. We krijgen in het frans, tenminste dat denken we, reactie dat er een bootje van de douane komt.
Voorzicht vaart John door naar de ingang van de rivier, vissers beginnen te gebaren dat we meer naar bakboord moeten. Ze gaan ons voor en zeggen waar we over de bar moeten, dan komt de boot van de marina er aan die ons verder begeleid naar de steiger. Daar komt de douane bij ons aan boord voor het inklaren.

Een man en een vrouw van de douane controleren papieren en paspoorten, vragen of we wat aan te geven hebben. Of we wapens aan boord hebben of een drone. De drones zijn in Marokko verboden wordt ons verteld. Wij hebben er geen aan boord.
Er komt ook een man met een drugshond aan dek, een flinke herder die een rondje door de kuip en over het dek maakt.
Als alles ok is bevonden mogen we de marina in. We worden geholpen door de pilots naar een box. We wanen ons echt in een andere wereld. Er is overal geluid om ons heen. Na wat opruimen gaan we nog even kort bijslapen.
Het voelt bijzonder zo in een ander werelddeel te zijn beland.

Smiddags lopen met een belgische buurman mee naar de Medina van Sales achter de marina. Rabat ligt aan de overzijde van de rivier.
We worden jaren terug geworpen in de tijd. De medina is een ommuurde stad met smalle straatjes waarin achter elke deur een winkeltje is gevestigd. Van bakkers tot aan fietsenmakers tot aan kleding en meubelmakerijen. Er wordt op straat op karren fruit verkocht. De geuren en kleuren komen je hier tegemoet.



Aan het eind van de dag komen de Amuse en de White Mustang binnen. We vangen ze op en heten ze welkom. We worden uitgenodigd om samen een fles Brut soldaat te maken om de geslaagde oversteek te vieren.
We slapen daarna als een roos tot de volgende ochtend om weer te ontwaken in deze bijzondere omgeving.


zondag 8 oktober 2017

Weer met z'n tweeën

Afgelopen week hebben we een mooie zeilweek met onze zoon en zijn vriend langs de kust van de Algarve gehad. Na een dagje strand bij het eiland Culatra zijn we achter de spinaker naar het westen gezeild. We wilden naar Portimao maar de wind liet het op een bepaald moment afweten en zijn we de haven van Albufeira ingegaan. Nu het 1 oktober is geweest zijn de havengelden gehalveerd.
We blijven een dagje liggen en bezoeken het toeristische plaatsje na een flinke klim omhoog.
Het is er gezellig druk, er zijn souveniers winkels en vele terrasjes. We lopen een stuk via het strand terug. Er staan vandaag nog aardig wat golven op zee daarom klotst het aardig het strand op.

's avonds gaan we op het terras aan de haven uit eten en besluiten we niet naar Madeira deze week te gaan omdat de wind en de golven niet mee werken. Helaas, we maken er ondanks dat een mooie week van. We vinden het ook erg gezellig met de mannen aan boord. Het weer blijft aan de kust zeer goed met temperaturen rond de 30 graden.
We zeilen naar Lagos en denken dat de prijs van de haven nu wel te doen zal zijn. Echter bij inchecken blijkt dat de liggelden hier wel echt absurd zijn. We moeten nog voor 1 nacht 40 euro afrekenen en dat is dan dus de helft van voor 1 oktober. We blijven dan ook maar 1 nachtje, bekijken het plaatsje. Yorn besluit om de trein naar Faro te makken met het idee misschien nog via Lissabon naar Nederland te gaan. Jurien blijft nog bij ons aan boord tot zaterdag.
We zeilen naar Portimao. We gaan bij de hollandse strandtent uit eten. We nemen geen frikandellen of kroketten dat is iets te! Wel kan John eindelijk zijn Blanke Dame weer eens eten. Heerlijk.

John brengt Jurien snachts met een huurauto naar het vliegveld. Hij ervaart de tolweg in het donker terug als gevaarlijker dan zeilen op zee. Borden zijn niet verlicht en op en afritten zeer kort. Wat zijn we dan eigenlijk verwent in nederland. We gaan na water en diesel te hebben getankt voor anker in de baai. De Blues komen we hier weer tegen, zij komen gezellig  borrelen bij ons aan boord  in de middag.
We zijn weer met z'n tweeen aan boord en gaan verder genieten van onze mooie reis.

dinsdag 3 oktober 2017

Prachtige rivier en weer een stukje naar het westen

We zijn na de rivier 20 mijl te zijn opgevaren gaan liggen naast "de Blues" van Martin en Berty aan de steiger bij saniucar de guardiana. Aan de overzijde aan de steiger bij Alcoutim ligt het vol. We blijken met onze neus in de boter te vallen want op de wal is vanavond een concert van diverse muzikanten. Van Spaanse muziek tot aan rock. We gaan daar maar eens een biertje en een tonicje drinken. Diverse bandjes brengen diverse muziek ten gehore. Dit schijnt een jaarlijks terugkerend concert te zijn ter nagedachtenis aan 1 van de muzikanten die ooit mee deed maar is overleden.
Het is erg gezellig en zowel mensen vanuit portugal aan de overzijde als uit spanje zijn toegestroomd.

De volgende dag voordat de zon teveel zijn best gaat doen gaan we het Fort op de berg bezoeken. We lopen nog langs een abseilbaan waarmee je over de rivier van Spanje naar Protugal kan abseilen maar John ziet er toch vanaf om dit te doen. Het Fort is gesloten maar we hebben een prachtig uitzicht over de rivier en het landschap vanaf hier. We zitten in het natuurgebied van de "vale do Guadiana"












Smiddags sleutelt John nog aan het doek van de bimini en de windvaan met behulp van gereedschap van Martin. Zij zijn 6 jaar onderweg en op de terugweg naar Nederland. De boot blijft van de winter nog hier en dan willen ze in het voorjaar van 2018 terug varen naar Nederland. Inmiddels weten ze dus wel welk gereedschap heel handig is om aan boord te hebben.
Smiddags trakteren wij op een drankje maar omdat zij nog steeds meer schaduw hebben weten te creeren in de kuip dan wij nuttigen we dat bij hen aan boord.


We varen de volgende dag met stroom mee terug naar Ayamonte. We gaan nog op zoek naar een gasvulstation. De bult op langs de Lidl en de Macdonalds dan naar beneden rechts op de rotonde naar een klein industrie terrein vinden we een vulstation maar deze is dicht en we weten ook niet zeker of onze flessen daar gevuld kunnen worden. Op de terugweg maar een chocolade milkshake bij de macdonalds tegen de dorst. Best lekker en niet zo zoet als de aardbeiensmaak die ze hier niet kennen.

We varen terug naar de lagune bij Faro en gaan weer voor anker bij het eiland Culatra. Nu iets verder naar achteren zodat we iets minder last hebben van de route die de vissers nemen ook in het pikke donker naar Olhao aan de overzijde.
Zaterdag 30 september komen Jurien met zijn vriend Yorn naar ons toe om mee te zeilen en wie weet als de wind en de golven mee werken met ons naar Madeira te zeilen. Zo niet blijven we heerlijk aan deze kust heen en weer varen.
Wat een prachtige plek is het hier en het eiland vinden we echt een plek om tot rust te komen.


Omdat je bij laag water een heel eind moet omvaren om bij Olhao te komen bekijken we vrijdags hoe John kan varen om de mannen op te halen als ze zijn gearriveerd. Ze komen nl aan op Faro en gaan dan naar Olhao waar we ze op gaan pikken om aan boord te komen.
Een uur voor laag water kan je eigenlijk al niet meer over de plaat heen en moet je omvaren. Afwachten hoe laat ze er dus precies zullen zijn.

Op de stranden van Portugal zie je deze rode bakjes staan. Die zijn neergezet om as en sigaretten resten in op te vangen om het strand schoon te houden. In Portugal lijkt er dan ook meer gerookt te worden dan in Nederland maar toch misschien ook een idee voor de nederlandse stranden.

Eindelijk wordt er ook vis gevangen. Eerst een raar exemplaar. Geen idee? we gooien hem maar terug. Misschien een papagaaivis oid? We horen graag als iemand hem herkent.

Daarna een vette makreel, die wordt uiteraard gebakken en opgepeuzeld.


Vanaf nu varen we dus even een tijdje met zijn vieren aan boord.